Along Veng
Rij 2 guesthouses voorbij en als ik wat sta te kijken komt er een jongen vragen in goed Engels of hij me kan helpen. Hij brengt me naar een een Guesthouse en geef hem wat geld. Als ik gedoucht heb en het verslag aan het bijwerken ben, komt hij bij mee zitten en begint zielige verhalen over zijn moeder te vertellen. Toen zijn moeder 29 was is ze op een mijn gestapt en een been verloren. Of ik hem 20 dollar wil geven.  Ja, ik vind het heel rot voor hem en zijn moeder, maar ik kan heel Cambodja niet op mijn schouders nemen. Bovendien heb ik erg veel zielige verhalen gehoord waar later niets van bleek te kloppen. Het is een manier van bedelen. Als hij weggaat komt er een andere Cambodjaan bij me zitten en begint een gesprek over de tempel. Hij brengt me op de hoogte dat niet alleen die tempel door de Thai als hun bezit wordt beschouwd maar ook alle tempels van Ankor inclusief Ankor Wat. Lees mijn boek hierover en kom tot de conclusie dat de grenzen in 1954 bij internationaalrecht in Geneve zijn bepaald. De tempels liggen zeer duidelijk op Cambodjaans grondgebied. Daar kan geen discussie over zijn. Hier wil ik meer over weten. Waarom doen de Thai dit? Inmiddels is er een andere toerist gearriveerd. Hij wil wel een biertje met me drinken. Het is een politieman uit Zweden, verder heeft hij weinig bijzonders te vertellen. Er is een vrij behoorlijk restaurant waar we iets eten, altijd gezelliger dan alleen.

Siem Reap
Along Veng staat er een kilometerpaal met 121km. Bij de afslag naar Siem Reap blijkt dat daar nog 15km bijkomt. Dus eerst maar wat drinken. Als ik dit doe komt er een grote grote groep fietsers met een slakkegangetje voorbij, zo te zien Nederlanders. Drink snel mijn colaatje en ga er achteraan. Met 28-30km/u probeer ik ze in te halen. Helaas heb ik ze niet meer gezien. Als ik bij mijn guesthous ben blijkt de afstand 141km. te zijn. Moe maar niet afgeknapt, raar de ene keer rij je 70km. en ben dan volledig afgeknapt en de andere bij een dubbele afstand niet. Ondanks dat besluit ik om 2 rustdagen te nemen. Deze besteed ik om mijn blogs op de website te krijgen. Het lukt heel goed, Maar de tweede dag dat ik hieraan bezig ben blokkeert een error alles en geef er de brui aan, dat komt in Nederland dan wel. Siem Reap is de uitval basis om de tempels van Ankor te bezoeken. Een Tuk Tuk driver doet dit voor 10dollar per dag. Zit wat te rekenen en kom tot de conclusie dat dit te weinig is om fatsoenlijk van te kunnen leven. Voor 3 dagen neem ik een kaartje. Als eerste bezoek ik Ankor Wat. Soms wordt dit beschreven als het 8e wereldwonder. Of dat dit zo is moeten deskundigen maar beoordelen, maar ik vond dit de mooiste die ik ooit bezocht heb. Ongelofelijk gedetaileerd. De ommuring is 3650 meter en volledig versierd met afbeeldingen, dit stelt de bergketen voor waarop de mytischeberg Meru rust. De tempelberg is gewijd aan Vishnu de oppergod van de Hindoes. Ga niet teveel uitwijden over de symboliek omdat dat, dat een erg lang verhaal gaat worden. Bezoek deze en de volgende 2 dagen nog meer tempels. De één mooier dan de ander. Banteay Srei vond ik na Ankor Wat de mooiste. De Tuk Tuk driver geef ik een flinke fooi waar hij uiteraard heel blij mee is. 's Avonds bezoek ik souvenirshops en koop een paar sculpturen voor relatief weinig geld. Heb 2 pakken gemaakt van oude dozen om ze naar Nederland te sturen. Op het postkantoor blijkt dat het versturen meer kost dan de sculpturen.

Sisophon
Is de volgende plaats 105km verderop. Het fietsen gaat lekker ondanks de hitte. In de verte zie ik een fietser. Loop snel op hem in, het is een Duitser die vanuit Duitsland over land hier naartoe gefietst is. Rij een tijdje met hem mee maar dat gaat me te langzaam. Ben net in mijn eigen tempo als er een paar fietsers uit tegenovergestelde richting komen. Een Nederlander en een Pool. De Nederlander komt van de Thaise grens, dat is toch een flink stuk >100km en moet er nog een dikke 50. Is superlicht beladen eigenlijk meer een racefiets. Zegt ook dat hij op de slechte stukken problemen heeft met zijn fiets op de weg te houden. Inmiddels passeerd de Duitser weer. Na informatie uitgewisseld te hebben over de weg en zo, vervolg ik mijn weg. De Duitser heb ik zo ingehaald. We besluiten om gezamelijk wat te eten. Na het eten nemen we afscheid en zet er een beetje vaart in.

Bantambang
Hier hebben ze echte hotels voor $5,00. Weliswaar geen airco en warmwater, maar is gezien de hitte ook niet nodig. Als ik op zoek ga naar een terras om wat te drinken kom ik een Belg tegen die vaker in Battambang komt omdat hij  hier een vriendin heeft. We drinken en eten wat en ga al vroeg slapen. De neem volgendedag een rustdag in het kader dat ik het rustiger aandoe. 's Avonds kom Ik Michiel weer tegen en nodigt me uit om bij een Cambodjaanse vriend van hem te eten. Die neem ik graag aan, want ik wil weleens weten hoe de Cambodjanen thuis leven. In de tijd dat ik op hem wacht, is er een kortsluiting in het hotel. Bij het herstellen van de zekering komt er een steekvlam uit de meterkast. Iedereen is gelijk in paniek. De eigenaar van het hotel wil de zekering nog een keer vervangen. maar ik waarschuw hem ervoor dat, dat levensgevaarlijk is. Na heel wat aandringen haalt hij er uiteindelijk een electricien bij. Door de consternatie wordt ik overgeboekt naar een ander hotel 20 meter verderop. Een duidelijk betere kamer, met warmwater voor dezelfde prijs. Dat is toch service! De Cambodjaan is taxichauffeur. Rijdt hoofdzakelijk tussen Siem Reap en Bantambang +/-200km. Gezien zijn woning een lucratieve bezigheid.  Moeder en zus zorgen voor het eten. (Daar zijn vrouwen toch voor?) Op de vloer wordt een bamboekleed gelegd en daarop het eten gezet. Het is een rijke maalltijd met vis, rundvlees, kip, diverse soorten groeten en natuurlijk ook rijst. Moeder en zus hebben hun best gedaan want het is een heerlijke maaltijd. De mannen drinken er bier bij en de vrouwen iets fris. (vrouwen horen niet te drinken dat is alleen voor mannen). Bij ieder slokje wordt er geproost, net als in Vietnam. Om 10 uur is het afgelopen en worden we naar huis gebracht. Inmiddels is de elektriciteit in het andere hotel weer herstelt. Bij het ontbijt de volgende morgen komt de ober bij me zitten, en begint een gesprek over Pol Pot. Al zijn grootouders zijn door de kmero (rode Kmer) vermoord. Iedereen heeft hier wel een familielid verloren. Dat is niet zo gek als je weet dat er in die periode 3 miljoen Cambodjanen vermoord zijn. Hij is blij dat het over is, en dat het normale leven weer opgang begint te komen. En dat na 30 jaar. De huidige president wordt door veel Cambodjanen op handen gedragen. De afgellopen jaren is de economie flink gegroeid, helaas hebben ze hier veel last van de economische crisis. Veel toeristen blijven weg, wat voor een dip in de inkomsten zorgt.

Naar Pursat heb ik last van kou op de spieren. Je slaapt hier zonder lakens of iets, en de fan zorgde vannacht dat de spiertjes kou gevat hebben. Ik heb het niet meer en na 35km en ga ik liften. De eerste auto die langs komt is een krakkemikkige vrachtwagen die zijn beste tijd gehad heeft. Maar ik mag mee naar Pursat. Om de 10km. moet hij stoppen om de banden af te laten koelen. De chauffeur spreekt een paar woorden engels en we hebben  een heel eenvoudig gesprek.

Phnom Pehn
De volgende dag ga ik met de bus naar Phnom Pehn. Vind heel gemakkelijk de trotterswijk. Eenvoudige onderkomens maar wel gezelllig. In de trotterwijk stinkt het op een aantal plaatsen naar pis, waarschijnlijk van honden en katten, want daar lopen er nogal wat van rond. Zondag verken ik Phnom Pehn. Het paleeis van de koning mag ik niet in omdat ik een T Shirt met korte mouwen draag, de korte broek is geen probleem. Zit een tijdje aan de waterkant en geniet van de bedrijvigheid op het water. Ik krijg dorst en drink op een terrasje wat. Er komen een paar Vietnamezen bij me zitten. Als ze af willen rekenen begrijpen ze niet wat er betaald moet worden. Leuk vind ik het als ik als tolk kan dienen, met de paar basis woorden die ik ken.
s'Maandags ga ik met een motordriver naar Malaysian airlines om m'n ticket te veranderen. Ik heb besloten om naar Sumatra te gaan. Het voordeligst is om mijn ticket te veranderen. Dit kan volgens de afspraken voor niets. De route is nu Phnom Phen, Saigon, Kuala Lumpur, Penang en Medan op Sumatra. Van Phnom Phen naar Saigon met de bus, dan met het vliegtuig naar Kuala Lumpur, met de trein naar Penang en de boot naar Sumatra. Bij Malaysian airlines vertellen ze me dat het veranderen van mijn ticket €125 ,00 kost. Ik ben het hier niet mee eens, omdat de afspraken anders zijn. Zij motiveren dit met u veranderd de route en daarom moet u dit betalen. Na herhaalde malen aangedrongen te hebben nemen zij contact op met Nedeland. Het antwoord duurt een tijd. In de tussentijd ga ik naar de Vietnamese ambassade voor een doorreis visa. De ambassade is net gesloten dus ik kom voor lul. Terug naar malaysia airlines. Die hebben nog geen antwoord van Nederland, het is sluitingstijd, dus dat moet wachten tot de volgendedag. Als ik dinsdags bij malaysian airlines kom blijkt dat het veranderen van het ticket inderdaad niet kost. Bij de Vietnamese ambassade is een visa met een uur geregeld. Nu nog een bus ticket naar HCMC. In de trotterwijk verkoopt iedereen een ticket. Hier moet geshopt worden voor de beste prijs.  De bus gaat woensdag om 6.30 uur wat mij voldoende speelruimte geeft om het vliegtuig te halen. Als ik bij de bus kom blijkt  de bus een defect te hebben en is gecanceld. Er zijn nog een aantal andere toeristen die een vlluigtuig moeten hebben in HCMC, gezamelijk zetten we er druk op een vervangende bus. Uiteindelijk lukt dit. Bij het instappen probeert een handige medewerker van de bus maatschappij mij $15,00  te berekenen voor mijn fiets. Het bus ticket kost $12,00 dus ik begin verschrikkelijk hard te lachen. Hij begrijpt dat ie zijn hand overvraagt heeft. Als hij 2 of 3 dollar gevraagd had, was ik er waarschijnlijk in getrapt. maar het transport van de fiets is vrij. De busrit naar HCMC duurt 4-5 uur en van de keer geen lekke banden, of lang opondhoudt bij de grens.