Mijn hotel in Saigon

 
Voor 7 dollar vind ik hier een hotel. Nog even wat eten en ik ga naar bed. De volgende morgen slaap ik uit. Bij het in elkaar zetten van m'n fiets bleek dat er een pal van mijn stuur is afgebroken. Hier kan ik geen duizenden kilometers mee fietsen, dus daar moet iets aan gedaan worden. Via internet blijkt er een straat te zijn waar ze fiets onderdelen verkopen. De buurt afgezocht, maar iedereen die ik gesproken heb zij dat dit soort onderdelen niet in Vietnam te koop zijn.  Inmiddels diverse contacten met Nederland en vlakbij moet een fietsenzaak zijn die dit wel heeft. Een bedjak driver hielp me dit te vinden, helaas was de zaak gesloten. Maar hij zocht contact met de eigenaar en de volgende dag om 7uur was hij weer open. Dus ik heel vroeg op en naar die zaak, helaas had hij dit onderdeel ook niet. Via internet had ik ook contact gezocht met Snel in Utrecht. Zij wisten een zaak in het 7e district.  Kreeg alleen de wijk op al wist ik dat niet. Een motordriver hielp me om dit adres te vinden, maar al zijn pogingen waren tevergeefs. Dus ga ik alleen verder zoeken. Niemand die iets van mij begreep. Tot ik op een gegeven moment een Amerikaan tegen kwam die zei dat er aan het eind van de straat een fietsenzaak zat. En inderdaad daar zat die bewuste zaak. Het onderdeel hadden ze ook nog dus ik was gered. Inmiddels begon m'n maag te knorren. Nou is het 7e district bepaald een yuppen wijk hier wonen alleen de rijken. De restaurants zijn daar op in gesteld en de prijzen ook. Voor 5 euro kreeg ik daar wat een paar kilometer verderop slechts €1,50 kost. Zit ik daar te eten komt er iemand binnen die vraagt of dat mijn fiets is, ja zeg ik. Blijkt dat hij ook op zoek is naar die zaak maar ook geen adres heeft. Het is een Fransman (Richard Fergé) die bezig is met zijn vrouw de wereld te befietsen. Is al een aardig op dreef. Heeft alle landen van Afrika en Europa gehad. Is nu bezig met Azië en wil hierna naar Australi? en Zuid-Amerika.  We rijden gezamelijk terug en uiten het vermoeden dat we elkaar nog wel een keer tegenkomen. De vorige keer dat ik in Ho Chi Minh City was heb ik de Cu Chi tunnels niet bezocht. Reden om van de keer dat wel te doen.  De gids was Tiger, en wij moesten hem volgen.  Als eerste bezochten we een (sociale) werkplaats waar keramiek gemaakt wordt door slachtoffers van Agent Orange. Agent Orange is een ontbladerings middel dat tijdens de Vietnam oorlog gebruikt werd om de bomen te ontbladeren, zodat de Amerikanen de  vijand konden zien. De bijwerkingen waren toen al bekend. Het heeft een groot gevolg voor mens en dier. Misvormingen en miskramen zijn hiervan de oorzaak. In de werkplaats wordt met overgave gewerkt. Alles met de hand. Met penceeltjes worden prachtige figuren op het keramiek geschilderd. Stenen worden gespleten en ingezet in het keramiek. Voor heel veel geld wordt dit verkocht. Ik vraag me af hoeveel de mensen hier verdienen. Dat zal niet meer dan 50 dollar zijn, dat is hier het standaard salaris. En dat voor 7 dagen per week en geen dagen van 8 uur.

De sociale werkplaats

Hiermee wil Vietnam laten zien dat zij ook wat aan deze problemen willen doen. Ze promoten zich als een socialistische staat maar er is geen sociaal vangnet. er zijn duizenden van deze mensen waar niets meegedaan wordt. Dan komen we bij de tunnels, er wordt door Tiger uitgelegd dat er een heel stelsel van wegen en tunnels tijdens de Vietnam oorlog was. In de jungle krijgen we te zien hoe je in een tunnel kon komen. Er  zit een mangat in de grond wat met bladeren afgedicht werd..Zelf ben ik toch niet zo dik, maar ik hoef het niet te proberen om daar door te gaan. Een zeer tenger Amerikaans meisje ging erin, het mangat werd afgesloten, in die ene minuut had ze het al spaans benauwd. Voor de toeristen is er een stuk tunnel groter gemaakt zodat zij er ook in kunnen. Op de fot kan je zien dat ik er ook in geweest ben. De Amerikanen gebruikten honden om Vietnamezen op te sporen. Om de honden te misleiden gebruiten de Vietnamezen kleding van gesneuvelde Amerikanen. D'r zijn ook valkuilen, heel simpel gemaakt. Maar als je erin komt slaan er pennen door je lichaam, wat een gewisse dood betekend. Er waren in die tijd ook diverse werkplaatsen waar onder andere sandalen gemaakt werden. De niet ontplofte bommen van de Amerikanen werden met een draad doorgezaagt. In het begin ontplofte zo'n bom nog wel eens. Later koelde ze de draaad met water, wat heel wat minder slachtoffers betekende. Tiger benadrukt dat het hier in Vietnam de Amerikaanse oorlog heet. Als de excursie is afgelopen dan kan je voor een paar dollar ook nog een kalasnikof leg schieten. Wat de Vietnamezen al niet doen om de toeristen het naar de zin te maken. Ik vond het heel interessant en dat zo vlakbij HCMC.

Meisje gaat de tunnel in.

De eerste tocht.
Het fietsje is weer in orde, dus ik kan weer gaan fietsen. Ik heb gekozen om op zondag te vertrekken., omdat het verkeer dan rustiger is. Nou mooi fout hoor, voor de Vietnamzen maakt het kennelijk niet uit of het zondag of een doordeweeksedag is, het is altrijd verschrikkelijk druk in HCMC (Ho Chi Minh  City of Saigom). Het is een crime om de stad uit te komen, maar ondanks de slechte bewegwijzeriging lukt het me toch direct de goede weg te vinden. In de lucht zit regen, maar het is toch lekker weer. Na een poosje komen er een paar spetters uit de lucht waarop maar wat ga drinken en de bui afwacht. Ik vraag aan het meisje dat bedient of er een hotel in de buurt is, nou eigenlijk niet de eerste 400 kilometer is haar antwoord. En dat in Azie? Ik kan het niet geloven overal zijn er hotels of guesthouses. Als het droog wordt ga ik maar  verder. Ik zit nauwelijks op de fiets of het komt met bakken uit de hemel.

Chu'n Thanh
Dan maar wat eten want mijn maag roept daarom. In een restaurantje bestel ik een maaltijd. Er zitten wat mensen te eten en te drinken, ze vragen of ik ook een borrel wil. Dit sla ik wijselijk af. Zoals de meeste van jullie wel weten lust ik best wel wat maar ik heb een stel regel waar ik bijna nooit van afwijk en dat is geen alcohol tijdens het fietsen. Een meisje dat daar zit leert me hoe ik op z'n Vietnamees moet eten. Na ieder hapje moet de mond met een servetje afgedaan worden, het is dan ook een echte muts, maar wel bijzonder aardiig. Ik haal mijn boekje erbij om te vragen of er ergens een hotel is. Nee er geen hotel in de buurt. Ik laat dat voorlopig maar zo want de eigenaar heeft inmiddels aangeboden om in een hangmat op het terras te slapen. Zij houden dan de wacht over mij, zo verzekerde hij.  Het is inmiddels al een beetje donker, ik waag een nieuwe poging om naar een hotel te vragen. Nu valt het kwartje, ja er is 15 km terug een hotel en anders 90 km verder. Dat betekend dat ik de volgende dag meer dan 100km moet rijden. En ik wilde nogal rustig beginnen. Zij willen mij wel de weg wijzen. Op de brommer willen zij me voortrekken. Dat vind ik niet zo'n goed plan want door de regen is er niet veel zicht. Het is verdomt lastig om zo te moeten fietsen, zij hebben een stevige borrel op en slingeren soms gevaarlijk dicht naar me toe. Uiteindelijk komen we bij het hotel. Ben dan echt wel een beetje versleten. Als de kamer geregeld is vraag ik of ze wat willen hebben. Maar daar is absoluut geen sprake van, zelfs geld voor de benzine wordt afgeslagen. Een biertje dat kan wel. Als ik ze een tweede aanbied zegt de eigenaresse dat ze genoeg gehad hebben en dat er niet meer geschonken wordt. We nemen afscheid als de grootste vrienden. Een heerlijke douche en dan slapen.

Vrienden voor eeuwig

De volgende morgen kom ik er achter dat ik mijn fietshandschoenen op het terras heb laten liggen. Als ik erom vraag begrijpen ze me wel, maar zijn kennelijk weggegooid. Er wordt door iedereen gezocht, Op een gegeven moment is er een handschoen boven water. Nu de andere nog. Dat duurde een stief kwartiertje, maar het resultaat mocht er zijn. Zo dan kan ik weer verder. Onderweg stop ik bij een cafe om wat te drinken, er zitten wat jongelui die een praatje met mij beginnen. Er zit een meisje met een speelgoed hondje te spelen. Het hoofdje kan bewegen. Ik vind het een grappig gezicht. Ze vraagt of ik het wil hebben. Maar dat kan  toch niet gaat er door mijn hoofd. Ik neem nog wat te drinken want ik heb dorst. Het meisje komt naar me toe en geeft mij het hondje. Als ik weg ga komt er een ander meisje naar me toe vraagt of ze me horloge mag hebben. Ja, dat kan ik nu natuurlijk moeilijk meer weigeren. Ze krijgt haar zin en geef haar het horloge. Dolgellukkig is ze er mee. Nou dan heb ik in ieder gaval iemand blij gemaakt.  De volgende dag koop ik voor 7,50 een nieuw horloge. Hij vroeg het dubbele dus ik dacht dat ik een goede deal had gemaakt. Later blijkt dat het een waardeloos ding is wat normaal 4,00 kost. Tijdens het fietsen gaat er van het zweet condens op het glas zitten. Nou ja, pech gahad. ik zal toch een andere moeten hebben.  Verder op weg valt er weer eens een tas van m'n fiets. Hier heb ik inmiddels ervaring mee, want 3 jaar geleden is dit ook gebeurt, met 2 touclipriempjes heb ik dat toen weten op te lossen. Die riempjes heb ik altijd bij me het geval dat er iets vastgebonden moet worden.

Meisje van het horloge.

Buon Ma Thout
Na een paar dagen kom ik in Buon Ma Thuot. Na enig gezoek vind ik een hotel naar mijn zin. Alles is spiksplinter nieuw. Als eerste maak ik een noodreparatie aan m'n fietstas. Het is weekend dus alles is in Nederland gesloten. Voor een nieuw ophangsetje moet ik tot maandag wachten. 's Morgen vind ik een zaak waar ze broodjes omelet verkopen. Dit vind ik veel beter dan die eindeloze Pho (soep) waar de vietnamezen het mee doen. Zo'n broodje kost slechts 0,45. Inmiddels is er ook een veter stuk gegaan dus op zoek naar een markt waar ze die verkopen. Eerst kom ik op een markt waar ze alles wat met eten te maken heeft verkopen. De groenten en fruit staan prachtig uitgestald. Maar ze verkopen ook eenden, kippen, vis en ga zo maar door. Bij ons is het niet voor te stellen maar  al die beesten zijn levend. Tientallen eenden zitten opeengepakt in kooien. Vis wordt vanuit een soort afwastijltje verkocht. Uiteindelijk vind ik veters voor m'n schoenen de vrouw vraagt er ?1.00 voor wat voor Vietnam rijkelijk veel is. Ik probeer af te dingen maar ze kent kennelijk mijn positie en blijft bij die euro, dus betaal ik maar.

Markt in Buon Ma Thout

National park
Ik wil voor een paar dagen de bush in en heb informatie dat het 25km verder mogelijk is. Dus op de fiets naar het wildpark. Daar ontmoet ik een gids die het voor ?20,00 per dag wil doen. We spreken voor de volgende dag af. In het wildpark moet er eerst nog 7km gefiets worden met de gids achterop. Hij vindt het verbazingwekkend hoe sterk ik ben.  Dat hoor ik wel meer van Vietnamezen, zij kunnen niet geloven dat ik dat hele stuk op de fiets ga doen. Het wildpark valt me ontzettend tegen. De bomen zijn allemaal hetzelfde, saaier kan gewoon niet. Maar er zitten hier ook tijgers, apen, slangen en ga zo maar door. Op een gegeven moment geeft de gids me een sein dat er in de stam van een boom een slang zit. Hij waarschuwd me dat deze zeer giftig is. Op afstand maak ik er een foto van. Dat is echt lekker met die camera van mij, daar kan je goed mee inzoomen. Onderweg komen we een aantal mensen tegen die  hele boomstammen op fietsen vervoeren. Dit levert voor hun veel geld op. Maar is wel illegaal. Later komen we op een plaats waar rangers wonen. Een stuk tentzeil aan de bomen vastgeknoopt en zij hebben een onderkomen. De rangers worden op de hoogte gesteld van het stropen van de bomen. Ze zijn niet onder de indruk maar gaan wel actie ondernemen. Na zo'n 4uur besluiten we de tocht. weer 7km met de gids achterop naar het begin punt. Terug in Buon Ma Thout ben ik best wel moe.

Dit was een uitzondering

Studenten
Op een avond zit ik te eten en er komen een aantal mensen binnen, die vragen of ik bij hun wil komen zitten. Het blijken 2 studenten en een leraar organische chemie te zijn. Ze vinden het heel leuk om met een buitenlander te praten. De leraar is 26jaar en verdiend 150 dollar per maand. Dit is lang niet genoeg voor het levensonderhoud. Hoe ze dat dan doen is voor mij ook een raadsel. Want ze hebben wel een brommer of scooter en toch minstens een mobieltje. De eigenaresse (Martha) van de eetgelegenheid zegt dat het goede mensen zijn die je kan vertrouwen. Later op de avond geven ze mij een seitseeing. We stoppen ergens en nemen wat te drinken, er is geen sprake van dat ik wat zal betalen want ik ben hun gast.Het is maandag en kan contact maken met Vaude voor een ophangsetje voor mijn fietsstassen. Ik ben verbaasd als de vrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat dit kosteloos opgestuurd wordt. Inmiddels ben ik druk doende met m'n mail. Dan komt er een bericht van Vaude dat het wel binnen Nederland kosteloos verzonden wordt maar daarbuiten niet. Ik vond het ook al zo gek. Dus m'n vriend Oene gebeld en die zorgt voor de verdere verzending. Uiteindelijk blijkt dat het een week duurt voordat het pakje hier in Vietnam zal zijn. Dus moet ik een alternatief zien te vinden. 3 jaar geleden ben ik al eens in Dalat geweest maar omdat m'n camera het begeven had kon ik geen foto's maken. Het is hier zo'n 210km vandaan. Vandaar dat ik besluit om de week hiermee op te vullen.

Lak
Ik ga eerst naar Lak waar een resort moet zijn. De weg is over kilometers zeer slecht. Er wordt wel druk gewerkt om dit te verbeteren. Het eerste stuk is zeer druk met verkeer daarna wordt het landschap een stuk aantrekkelijker. Kom een brug tegen waar een zandwinning plaats is. Dat gaat niet zoveel anders dan bij ons, met dit verschil dat hier de weg kilometers vol ligt met zand. Maak een paar foto's en ga weer verder. In Lak aangekomen ontmoet ik een Luxenburgse Duiters waar ik een kamer mee deel omdat hij ook vindt dat 10 dollar voor een kamer veel te veel is.  Morgen wordt het een zware dag dus ik besluit bijtijds naar bed te gaan. Trouwens kan dat ook moeilijk anders omdat alles hier om 9uur sluit.

Het meer van Lak

Han La
Zit om 7 uur zit al op de fiets richting Han La. Het wordt kilometers klimmen, een afdalinkje, dan weer kilometers klimmen om uiteindlijk weer op dezelfde hoogte uit te komen. Er is 1 hotel in Han La. Een kamer kost hier 150.000VND. Ik ding af en we worden het eens op 120.000VND. De zus van de eigenaar zegt I love you tegen me. Wat inhoudt dat ze het bed met me wil delen gezien haar uitgebreide woordenschat money, money, money. Ze ziet er wel leuk uit maar is zo schagerijnig als de pest, dus laat ik dit maar aan me voorbij gaan. 's Morgens bij het opstaan zie ik dat het met bakken uit de hemel komt en denk er niet over om verder te gaan. Ik lees een boek en doe voor de rest weinig. 'sAvonds komen er nog 2 fietsers aan hebben hetzelfde gedaan als ik gisteren. Maar die hebben wel de hele dag in de regen gefiets, door en doornat.  Bagage ook nat. Zij vinden het maar niets dat ik een dagje overgeslagen heb. Ik ben dan in hun ogen misschien wel een watje maar m'n spullen zijn tenminste droog. De afstand naar Dalat is nu nog maar goed 50km maar moet wel over 1500meter heen dus dat wordt klimmen. Onderweg zijn er prachtige vergezichten waar ik stop om een foto te maken. De lucht is gelukkig opgeklaard en kan wat aardige foto's maken. Halverwege kom ik een groep Australiers tegen. Zij gaan naar Lak ik vertel hun dat het nog meer dan 125km is waarop zij beginnen te lachen en zeggen als het te ver is gaan we gewoon in de bus. In dat soort vakantie's heb ik nu weer geen zin. Zo zie je maar iedereen is anders. 

 Miss money, money, money

Dalat

Onderweg kom ik een Belgisch stel op de fiets tegen. Maak een praatje met hun om wat ervaringen uit te wisselen. Zij hebben ook moeite om de kleine wegen te vinden. Er zijn geen goede kaarten van Vietnam. Dat is ook mijn ervaring. Nelles maps of Vietnam, Laos and Cambodia is volgens mij de beste maar heeft een schaal van 1 : 1.500.000 dus bepaald geen gedetaileerde kaart. Inmiddels ben ik aan een nieuwe toe maar die was toen ik weg ging uit Nederland niet leverbaar. Later komen we bij de Olifantenwaterval, deze heet zo omdat de rotsformatie er als een Oliifant uitziet. 's Middags bezoeken we het Crazy House. (typ Crazy House Dalat in Google en ziet je vast wel een paar plaatjes) Ik denk een op Gaudi geinspireerd bouwwerk. Met allerlei kromme vormen ziet het er echt futuristies uit. Ook komen we bij een voormalig treinstation waar nu alleen nog touristische trips met een stoomlocomotief gemaakt worden. Het lijkt Nederland wel.  Van mr. Thai heb ik een tip gekregen om een andere weg te nemen naar Buon Ma Thout. Deze moet rustiger zijn en ook korter. De weg is niet alleen rustiger maar ook veel mooier. Ook hier laat het wegdek te wensen over.

Terug in Han La
Op een gegeven moment zit ik ineens weer in Han La. Dit was de bedoeling niet, heb zeker een afslag gemist. Het wordt nu te ver om in een keer door te rijden naar Lak. Dus neem ik weer het enige hotel hier. Nu kost een kamer ineens 90.000VND €4,50. Zo zie je, als je niet afding dan betaal je meestal teveel.

Weer in Lak
Onderweg naar Lak kom ik een groep fietsers tegen. Later blijkt dat ze uit Tsjechië komen. Het weer is inmiddels weer wat beter hoewel het zwaar bewolkt is. In het resort van Lak zijn alle kamers vol ze hebben alleen nog iets van $30,00. Dit gaat ver buiten m'n butget. Dan blijkt dat ze nog iets van $10,00 hebben. De douche en toilet zijn buiten maar zo smerig dat ik besluit een wasbeurt over te slaan.  Veel te veel geld voor zo iets ouds, vuils en niet onderhouden kamertje. Dan komt er een bus bus aan er komen ook fietsen uit, het is de groep die ik onderweg tegen kwam. Ze fietsen een stukje en dan laten ze zich door de bus weer terug brengen, nou ieder zo z'n meug. Na een nachtje rust ga ik weer Buon Ma Thout. Onderweg krijg ik last van de regen, heel veel regen. In Buon Ma Thout kom ik dan ook als een verzopen kat aan. De fiets is vuil, de hotelier heeft hier wel een oplossing voor, gewoon onder de douche. Het pakje uit Nederland is inmiddels aangekomen. 's Avonds ga ik weer naar dat Nem Chua restaurant waar ik die studenten heb ontmoet. Nem Chua is het door jezelf in rijstpapier wikkelen van stukjes vlees en groenten. Daarna dep je het in een soort pinda saus. Met de eigenaresse (Martha) heb ik een uitgebreid gesprek. Ze is eerst verpleegster geweest, maar dat leverde niet genoeg op. Het gaat nu haar voor de windt, heeft zelfs een flatscreen kunnen kopen. Maar een auto zit er nog niet in.  Kennelijk vindt ze me wel aardig want ze wil email contact met me, dus wisselen we emailadressen uit. In Buon Ma Thout zit het er weer op. De  volgende dag wil ik weer verder naar Ban Ay Rieng.

Zo worden eenden vervooerd in Vietnam (levend)
 

Ban Ay Rieng
Het landschap wordt steeds aantrekkelijker, de eerste 100 km vanaf HCMC waren de wegen overvol en het landschap was saai. Het wordt ook steeds heuvelachtiger. Dat betekend dat je ook meer vergezichten krijg. Het is best aantrekkeijk, maar nog lang niet zo mooi als Zuid Limburg, al heeft het hier wel trekjes van, het is alleen veel wijdser.In Ban Ay Rieng  aangekomen blijken de 2 hotels die er zijn vol. Het inmiddels 3 uur. Op een terras zitten een paar mannen te borrelen, zij willen dat ik ook meedoe, inmiddels weten jullie al wat ik doe. De volgende hotels zijn 110 km verderop. Gezien het landschap is dit een dag afstand. Zij zeggen echter dat het maar 80km is, ik laat me niet in de maling nemen en wil met de bus verder. Er gaat helemaal geen bus naar Play Cu. Weer zo iets, wat zeg ik dan verkeerd? Ik zie onderweg regelmatig busjes met Play Cu erop, Het kan  bijna niet anders dan, dat er bussen gaan, hoe moeten de mensen anders ergens komen? Haal voor de zoveelste keer het boekje erbij, nee er gaat geen bus. Ik houd voet bij stuk en dan wordt het ineens begrepen. Ze zijn een en al bereid om me te helpen. Binnen een kwartier wordt er een bus aangehouden.  De fiets gaat op het dak, het gaat allemaal zo snel dat ik helemaal vergeet de losse spullen eraf te halen.  In de bus willen de mensen met me praten, waar ik vandaan kom, waar ik naar toe ga. Is het niet heel ongezellig om alleen te reizen? Hoe kan het nou ongezellig zijn met zoveel aardige mensen om je heen die alles van je willen weten en altijd met je willen praten? Dat is iets wat Vietnamezen niet kunnen begrijpen. Zij gaan altijd met de hele familie op reis. Als zij alleen weg willen moet er permissie gevraagd worden aan Opa en Oma, Vader en Moeder etc. Als je zonder familie reis is dit niet goed. Ze vragen of ze Euro geld mogen zien. ik heb nog wat klein geld in mijn geldbuidel. Ze willen het geld kopen. Het zijn 10 en 20 eurocent stukken, als ik zeg dat ze het krijgen is daar geen sprake van, ze betalen er gewoon voor. Eenmaal in Play Cu blijkt daat de benzinefles met aansluiting voor de brander eraf is gevallen. Daar heb ik denk ik weinig meer aan, want dat zal hier wel niet te koop zijn.
 
Play Cu
In Play Cu bezoek ik de volgende dag een pagode, omdat ik een rust dag ingepland heb. De pagode wordt gerenoveerd, maar het grootste deel is klaar. Ook al is Play Cu een provincie stadje ze doen echt hun best om er het mooiste van te maken. Na de pagode loop ik door het stadje en zie een zaak waar ze horloges verkopen. Ik koop hier een horloge voor ?15,00. Ik hoop dat deze beter is. Krijg een beetje trek en besluit maar een soepje te eten. Voor het eerst dat ik in Vietnam ben vind ik de soep lekker. 's Avonds in het naast het hotel gelegen restaurant onmoet ik banana experts uit Finland. Een van die lui gaat er nogal prat op dat hij van de unversiteit van Helsinki is. Hij geeft dan ook gelijk zijn kaartjje. Heb toch nog even een leuk gesprek met hun. Ik vraag me alleen af wat weten Finnen nu van bananen?

De tempel Playcu

In Kontum vind ik een hotel voor de helft van gisteren. De kamer is een stuk kleiner maar wel netjes. Ook de  douche werkt, trouwens dat is heel normaal in Vietnam. Heel wat anders dan in Zuid-Amerika of vroeger in
Griekenland waar de douche geen afvoer had of het helemaal niet deed. In het restaurant waar ik 's avonds ga eten verteld de restaurant eigenaar dat er vroeger veel Nederlanders kwamen maar die laten het nu afweten. Ik doe hem een paar ideeen aan de hand. Hij zegt dat hij die dingen probeert maar wordt verschrikkeliijk tegengewerkt door de plaatselijke politici. Hij is namelijk geen boedhist maar katholiek. Kennelijk werkt dit zo in Vietnam. Later komt er een hele groep Fransen om te dineren. Ik vraag de eigenaar of dit iedere avond zo is, niet iedere avond maar wel 5x per week. Wat heeft u dan te klagen want ik begrijp hier helemaal niets van? Het antwoord blijft in de lucht hangen.Op weg naar Dak Nha drink ik wat, de mensen van de uitstalling komen bij me zitten om te praten. Zo zie je hoe welkom je bent in dit land. Tijdens het gesprek neemt hij me mee naar achteren waar zijn zwaar misvormde zoon op bed ligt. Waarschijnlijk een slachtoffer van Agent Orange. Een ontbladerings middel dat de Amerikanen  gebruikten. Het was in die tijd allang bekent dat dit voor mens en dier vreselijke gevolgen heeft. Zelfs vandaag de dag worden er nog misvormde kinderen door geboren. Als je dit soort dingen ziet vraag ik me weleens af wie er nou geciviliseerd is?

Dak Mot Lop
Onderweg hotel zie ik een hotel bij het onderhandelen over wat het gaat kosten weet ik af te dingen van €10,00 naar €6,00. Een prachtige kamer met airco, ruime badkamer en sateliet televisie, hoewel ik daar geen gebruik van maak. Heb wat anders te doen, de fiets moet schoongemaakt worden en daarna eten en slapen. Tijdens het eten komen er een jongen en een meisje bij me zitten om wat te kletsen. Dit  gaat met handen en voeten werk, een boekje erbij en soms versta ik iets van wat ze vragen Tenminste dat denk ik. 's Morgens als ik afreken blijkt dat er een misverstand over wat we afgesproken hadden betreft de overnachting het wordt toch ?10,00. Ik weet niet wat ik moet denken want de afspraak leek me duidelijk. maar het kan ook zo zijn dat ik er helemaal niets van begrijp. Inmiddels heb ik heel wat hotels gehad en opzich was de prijs niet onredelijk.

Uitzicht onderweg

Dak Nha
Hier kom ik in een gezellig hotel, moeder brengt me thee. De eigenaar vertelt over de Amerikaanse oorlog (zo wordt de Vietnam oorlog hier genoend). Hij woonde in die tijd in My Lai. De Amerikanen voerden hier een vergeldingsactie uit waar honderden vrouwen en kinderen het leven lieten. Hij zelf heeft geluk gehad, Is alleen in zijn been geschoten maar heeft er nog steeds last van. Slechts 1 Amerikaan is voor deze oorlogsmisdaad veroordeeld, hij kwam 3 jaar later al weer vrij. Het laaste stuk naar Hoi An is 135km. Ik zit te dubben of ik het in een of twee dagen zal doen, hij verzekerd me dat het makkelijk kan in 1 dag. Hij heeft het vroeger zelf gedaan. Maar hij heeft er geen idee van dat alles bij elkaar zo'n 125kg weegt. Dat moet ik wel meetrappen en berg op is dat best wel zwaar. Als ik ga eten ontmoet ik een groepje Australiers. We gaan gezamelijk eten. Op een briefje heb ik Mi Xao Rau gezet,  gebakken instant mi met groenten. Als fietser kan je niet op Pho (soep) leven. Ze vinden het een hele onderneming waar ik mee bezig ben. Als ze horen dat ik overweeg om de volgende dag 135km te gaan fietsen zijn ze heel verbaast. Zij hebben datzelfde stuk op de motor gedaan, maar zijn half gesloopt. Dit brengt me verder in dubio. Ik heb nog een nachtje te slapen, bovendien kan ik onderweg toch nog beslissen om te stoppen of door te gaan. Vroeg zit ik al op de fiets, een prachtige weg hele mooie vergezichten en voor Pieter zou het hier geweldig zijn om te wildwater varen. Na dagen klimmen loopt de weg eindelijk naar beneden. Zoals in de meeste bergen moet er ook regelmatig geklommen worden. De Vietnamezen deinzen er niet voor terug om hellingen van 10% aan te leggen. Dit maakt het best wel zwaar. Op het punt van no return besluit ik om in een keer naar Hoi An te rijden.  Het is de hele dag genieten ondanks de zware bewolking. Als ik bijna in Hoi An ben raak ik op een terras in gesprek met een chemist. Met alle geweld moet ik wat van hem eten. Hij spreekt wat engels en met handen en voeten hebben we een leuk gesprek. Bij het afrekenen kom ik er eindelijk achter wat een flesje limonade kost 0,15. Tot nu betaalde ik meer dan het dubbele, nog geen geld natuurlijk maar als rijke westerling moet je meer betalen.

Een van de Cham tempels

My Son was het religiueze centrum van de Cham civilisatie. Oorspronkelijk moeten er 68 stenen tempels gestaan hebben, omringt door houten gebouwen, die echter allemaal ten prooi zijn gevallen aan de tijd. De tempels zijn eeuwenlang blootgesteld geweest aan tropisch klimaat, woekerende jungle en plundering. 25 hebben die roofbouw overleefd. De mooiste tempels werden in 1969 door de Amerikanen, platgebomdardeerd, omdat ze dachten dat er Vietcongguerrilla's zaten.
(overgenomen uit wereldwijzer Vietnam)

 De Amerikanen wisten toen al dat, dat niet waar was, en toch zo'n zinloze actie uitvoeren laat zien hoe ongeciviliseerd de Amerikanen zijn. Uiteindelijk zijn er 20 tempels bewaard gebleven. Door de gids wordt uit
gelegd hoe er toen geleefd werd, wat de goden waren etc. Het is allemaal in gebroken engels, ik snapte er niet zoveel van.

Hanoi zit er weer op. ga op weg naar Halongbay. Zal zo'n 150 - 160km zijn. Daarom split ik dit stuk op in 2 stukken. Het eerste deel is 90km. naar Sao Dao. De weg is een stuk vlakker dan toen ik naar Hoi An fietste. De snelheid ligt hier een stuk hoger. Op de kaart staat een kleine weg ingetekend. Dit is inmiddels een 4 baansweg geworden. In het landschap zie ik een parallel huizen staat en denk dat hier vroeger een weg gelopen heeft. Ik probeer deze weg te vinden, helaas loopt alles keer op keer dood. Het zou een stuk aantrekkelijker fietsen geweest zijn, ik heb het in ieder geval geprobeerd. Wat me hier direct opvalt is dat er veel minder gegroet wordt. In Zuid en Midden Vietnam groette iedereen met Xin chao, hier is dat een stuk minder. De mensen zijn  afstandelijker, hoewel ze zeker niet onvriendelijker zijn. Als ik op een terras wat ga eten word ik er gelijk bijgehaald en beginnen een gesprek. Dit is meestal hetzelfde. Waar kom je vandaan, hoe oud ben je, hoeveel kinderen heb je, etc. Het gaat er niet over of je kinderen hebt, dat is een vanzelfsprekendheid. In Sao Dao kom ik in een hotel waar mijn fiets in de disco gezet wordt. Het is een doordeweeksedag dus denk, er zal 's avonds wel niets te doen zijn. Als ik van eten terugkom is de disco toch open. Ik ga er een biertje drinken. Het meisje dat bedient komt bij me zitten met haar breiwerkje. Ja, vrouwen breien hier nog steeds, Ze maakt een sjaal, intussen met handen en voeten werk hebben we een gesprek, waar ga je naar toe etc. Ik vermoed dat het later op de avond drukker wordt, dus neem ik m'n fiets mee naar de kamer. Dit onder protest van het personeel. Ik doe net of ik er niets van begrijp, ga geen discussie aan  Voor hun is het kennelijk onbegonnen werk dus laten ze me, mijn gang gaan. Op zich is het absoluut vertrouwd om je fiets daar te laten staan. Vietnamezen respecteren het bezit van een ander. Het probleem is, dat ze er wel altijd aan willen zitten. Met name de versnellinghendels zijn een teer punt. Goed behandeld gaan deze honderduizenden kilometers mee. Maar met een foute handeling kan het kapot zijn.

Sao Dao-Halong
Het is een makkelijk rit naar Halongbay. De weg gaat wel wat op en neer maar dit valt reuze mee. Jammer dat het een grote autoweg is. I0km. voor Halongbay komt er een bromfietser naast me rijden die me naar me
naar een hotel wil begeleiden. Ben hier echter niet van gediend omdat ik zelf uit wil zoeken waar ik terecht kom. Ik stuur hem weg maar hij houdt vol. Kijken wie er wint is voor mij het spelletje. Als ik in Halong ben ga ik uitgebreid de kaart bestuderen, hij komt me van advies dienen. Zeg hem dat, dat niet nodig is. Zeg zeer resoluut dat, het geen zin heeft. Daarop gaat hij weg. Nog geen seconde later later, staat er iemand bij me die vraagt of ik een biertje met hem wil drinken. Het blijkt een (dronken) leraar te zijn. Hij biedt me ook aan om bij hem thuis gratis te slapen. Ook hier heb ik geen zin in, het kost me grote overredingskracht hem hiervan te overtuigen.  Als ik aan de bay sta komt er weer iemand die een hotel voor me heeft, ik wil echter naar de andere kant van de bay. Hij zegt dat het daar niet aantrekkelijk is. Dat wil ik met eigen ogen zien want op de kaart staat, dat daar de beste plekjes zijn. De brug over de bay is redelijk nieuw, staat ook niet op mijn kaart. Ik vind het een mooiie brug en neem er een paar foto's van. Aan de andere kant van de brug blijkt het inderdaad niet aantrekkelijk te zijn. Dus ga ik weer terug. Aan de andere kant van de brug wordt ik al weer opgewacht door iemand die een hotel voor me heeft. Later blijkt dat hij gestuurd is door die man aan de bay. Ik had met hem afgesproken dat als het niets zou zijn, ik naar hem toe zou gaan. Daar boek ik voor de volgende dag een boottrip. Halongbay is door de Unesco 2x uitgeroepen tot werelderfgoed. De 1e keer in 1996 voor de schoonheid van het gebied, de 2e keer in 2000 door de biologische waarde van het gebied. We varen eerst naar een grot die prachtig uitgelicht is, neem daar prachtige foto's. Later komen we in een drijvend vissersdorp. Er worden krabben, schaal en schelpdieren gekweekt. Het eten is duur en slecht. Vaak heb ik dit al meegemaakt hoe hoger de prijzen hoe slechter het eten en service.

Van Saigon naar Halong was voor mij een trainingsrit, nu gaat het echt beginnen. Naar Sapa is het ongeveer 450km. Sapa liigt op 1620meter, dus dat wordt klimmen.

Bac Nihn
Van Halong ben ik naar Bac Nihn gefiets een rit van 120km. Op de heenweg dacht ik dat het vlak was maar nu merkte ik dat het toch licht omhoog gaat. Daar aan gekomen zocht ik een onderkomen. Ik vind een verlopen hotel.  Aan alles kan je zien dat het ooit glory heeft gehad, maar dat is nu voorbij. Het doet me denken aan de hotels in de ardennen waar zelfs de afvoer van het bad verstopt was. Hier is zelfs het water is niet warm. Na wat rust wil ik wat eten, direct om hoek de zit iets. M'n Vietnamees is op dit punt zeer uitgebreid MI Xau Rau (gebakken mi met groenten) . En vraag of ze dat hebben.  Wil ik er ook vlees in, ja zeg ik en ook een biertje. Nou, ik heb e's lekker gegeten hoor. Kennelijk heb ik nu eens een kok getroffen.  Zat nog aan m'n biertje en er komen 5 vietnamezen die vragen of ik bij hun kom zitten.  Ze hadden een soort fondue waar van alles in ging. kip, groenten,  een soort tagliatelli maar dan van rijst, toufu, mi en nog wat dingen.  Als drank dronken ze wodka. Hele klein glaasjes maar iedere keer werden ze weer gevuld. Ik wil niet laveloos naar m'n bed dus kijk een beetje hoe zij dat doen. Als je niet wil dan drink je niet . Maar soms wordt er op je geproost en dan moet het glaasje wel in een keer leeg. Het zijn 2 doktoren, een ingenieur, een Major en een soldaat. Zij vinden het heel leuk om met een buitenlander te praten.  Het gesprek gaat over van alles en nog wat (met handen en voeten en een beetje engels) maar vooral willen ze zich voordoen als vriendelijk. Dat zijn ze ook. Ze zijn blij dat ze nu bevriend zijn met China, Japan, Amerika, ect.  Een van de dokters werd opgeroepen en moest er vandoor, met een flink stuk in z'n kraag. Zo gaat  dat hier in Vietnam.

De volgende dag probeer ik wat kleinere wegen. Ik krijg prachtige vergezichten te zien. De weg is niet zo goed, kilometers asfalt ontbreekt.  Maar ik geniet.  Het gaat hier af en toe steil omhoog en omlaag.  Het spreekt voor zich, dat je hier geen snelheid kan maken als je naar beneden gaat.  En dan grote griebus er komt een plastic zakje in m'n deraileur en de ketting loopt er   aan de achterkant af, precies aan de verkeerde kant, hij komt tussen het grootste ketting wiel en de spaken. 1 spaak is gebroken en de andere 8 zwaar beschadigd. Ik begin om de zaak te herstellen, in ieder geval 1 spaak te vervangen. Na een minuut staan er tien mensen om heen die me vertellen wat er gedaan moet worden. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit zo'n fiets van dichtbij gezien. Er zit 1 wiseguy bij die weet hoe allles moet. Het pignon moet verwijderd worden om de spaak te verwisselen. Het verschil tussen linksom en rechtsom begrijpt hij niet omdat hij er verkeert voorstaat. Maar leg dat maar eens uit in het Vietnamees. Dus ik zeg hem welke kant hij op moet draaien met gebaren taal. Lijkt me toch niet zo moeilijk. Ik blokkeer het pignon, draait die kerel de borgmoer nog vaster. De mensen die me kennen weten dat ik bij zulke gelegenheden goed over de rooie kan gaan. Dus dat deed ik dan ook. Met het gelukkige gevolg dat de wiseguy hem smeerde. Een andere jongen hielp me toen verder en in een mum van tijd was het pignon eraf. Spaak verwisselen en met tien minuten zat ik alweer op de fiets. Er waren nog wel 8 andere spaken zwaar beschadigd. Maar ik dacht dat ik Vientiane in Laos hiermee wel zou halen.  Ondanks dat neem ik toch contact op met de fietsenzaak in HCMC. Helaas hebben zij die spaken niet. 2 dagen later op een hele slechte weg en ook nog in een zeer zware klim breekt er opnieuw een spaak. De spaak komt in de ketting terecht en blokkeerd het wiel, ik maak een val. Gelukkig ging het allemaal niet zo hard, dus zonder schrammetje ben ik hier vanaf gekomen. Ik kan nog wel een spaak verwisselen, maar vind het risico te groot. Er zit niets anders op dan naar Sapa met de bus te gaan. Heel jammer vind ik dat omdat het laatste stuk de beklimming naar Lao Cai is van 44km is. En daarna het zwaarste stuk naar Sapa van 35km. Als fietser wil je dit niet in de bus doen. Hoewel die Australiers vonden dat heel gewoon.  Om in Sapa  te komen moet ik eerst een bus nemen naar Lao Cai. Ik ga terug naar het dorpje dat ik net gepasseerd ben. Zoek een plek die me logisch lijkt waar de bus zal stoppen. Aan de overkant is een marktje en mensen vragen of ik bij hun kom zitten. Dat sla ik niet af, je krijgt altijd thee en ik kan vragen wanneer de bus komt. Er gaat geen bus naar Lao Cai zeggen de mensen. Dus ik haal mijn boekje erbiij, daar staat in het Vietnamees dat ik met de bus wil naar Lao Cai. Nee er gaat geen bus naar Lao Cai. Ben er vrijwel zeker van dat er wel een bus stopt die daar heen gaat, dus ga ik zo zitten dat ik de bus aan zie komen. Een man pakt het boekje nogmaals en toen viel het kwartje, of ik met de bus naar Lao Cai wilde. Ja, dat is de bedoeling. O, ik stop de bus wel voor je. Zo zie je maar hoe vriendelijk en behulpzaam de Vietnamezen zijn, je moet er alleen voortdurend op verdacht zijn dat er communicatie stoornissen op treden door misschien een andere manier van denken en praten. Na een halfuurtje stopt er een bus. De fiets gaat van de keer in de bus en niet er bovenop. In Vietnam is het gebruikelijk dat er een chauffeur is, iemand die de deur openmaakt  en iemand die de kaartjes verkoopt. Met de kaartjesverkoper volgt een heel gesprek, waar ik vandaan kom, waar ik naar toe ga, enz. Eenmaal in Lao Cai moet er een andere bus gevonden worden, die naar Sapa gaat. Op het busstation tenminste, dat dacht ik, staat een bus met  Sapa erop, dus ik denk dat is de kat in het bakkie. Er komen een paar studenten aan die wat Engels spreken en vraag voor de zekerheid of die bus naar Lao Cai gaat. Nee, er gaat geen bus naar Lao Cai hier vandaan dan moet je naar het station. Maar beter is om een bus te pakken vanaf de weg naar Sapa buiten de stad. Ik durf met die spaken niet verder meer, ik ga naar het station. Daar vraag ik aan iemand wanneer de bus naar Sapa gaat. Die gaat om 17.30 uur, het is nu 14.00 uur dat wordt 3,5 uur wachten. Ik ga dan toch maar opzoek naar de weg richting Sapa,  Die man komt me achterna en zegt, er zijn ook kleine busjes die naar Sapa vertrekken, maar weet ook niet precies waar die vertrekken. Ik ga ook naar Sapa, (raar daarnet nog niet).  Ik help je wel met zoeken zegt hij in z'n beste Engels. Waar zit het addertje vraag ik me af want zo behulpzaam zijn de Vietnamezen nou ook weer niet. Na een half uurtje zoeken vindt hij een busje naar Sapa.

In Sapa brengt de man die ik in Lao Chai ontmoette me naar het hotel dat ik een paar dagen geleden al gereserveerd had. Hij wil 's avonds nog wat afspreken, daar heb ik ook wel zin in.  Tergelijkertijd denk ik  wat zit hier achter. 's Avonds komt de aap uit de mouw. Hij wil voor mij als gids dienen naar de Fansipan, de hoogste berg van Vietnam. Als ik vraag wat het kost krijg ik geen antwoord. We eten wat langs de weg, want een restaurant is te duur, een maiskolf en een eitje. Ik vraag aan hem of hij hier genoeg aan heeft . Weer geen direct antwoord. Hij vraagt ?5,00 om de nacht door te komen, de volgende dag zal hij het terug betalen. Waar heb ik dat meer gehoord? Maar goed hij heeft me geholpen, en dat is ook wat waard. De volgende dag ontmoet ik hem in mijn hotel. Ik vraag hem om het geld, vanmiddag krijg je alles terug. Voor mij rede genoeg om niet met hem in zee te gaan. Ik laat dat geld zitten en zeg dat hij niet meer terug hoeft te komen. 

In Sapa ga ik de volgende dag opzoek naar een fietsenmaker, na veel gezoek, vind ik er een. Hij heeft ook nog de juiste lengte spaken. De spaken zijn van Vietnamees fabrikaat wat inhoudt dat het voor de Vietnamezen zeer goed is. Maar de kwaliteitstandaarden zijn verschillend in het westen is dit zeer slecht. Ik koop 10 spaken en ga ze monteren. Ze zijn helaas niet te monteren de uiteinden zijn excentries waardoor ze niet in het preciese gat van mijn naaf passen. Als ik ermee terug gaat zal hij zeggen die gaten boor ik wel uit, niet in de gaten hebbende dat, dan de naaf verziekt wordt. Ik neem weer kontakt op met HCMC, nu hebben ze de spaken wel, ze sturen ze op, dat duurt 5 dagen. De volgende dag is er een markt in Bac Ha. Deze staat bekent om zijn kleurigheid. Het is hier 80km. vandaan. Een bus met gids brengt me er heen. Het is inderdaad een zeer kleurige markt. Hier komen overwegend Flower Hmong mensen.  Ze zijn trots op hun borduur en weefkunsten, en dat zeer terecht want ze zien er inderdaad prachtig uit.

Fansipan
Bij het bestuderen van Vietnam ondekte ik dat er voettochten gemaakt worden naar de top van de Fansipan. De hoogste berg van Vietnam. Sommige doen dit in 1 dag, ik denk dat ik het in 2 dagen kan, maar boek omdat ik toch op die spaken moet wachten een 3 daagse tocht. Bij het boeken laat ik zien dat ik fietsschoenen heb met onder de zool metalen plaatjes. O, dat is geen probleem, ik heb zo mijn twijfels gezien eerdere ervaringen. Het wordt afzien blijkt later. De eerste dag gaat heel gemakkelijk. Binnen afzienbare tijd zijn we in het basiskamp op 2200m. Na een nacht slapen gaan we naar 3143m. Het is vochtig en over keien van 20 - 30cm glij ik iedere keer weg. Met grote moeite kom ik boven. Helaas zit alles pot dicht van de mist. Als het zicht hier goed is, moet het uitzicht geweldig zijn. Na daar geluncht te hebben gaan we weer naar beneden. De gids begint te jagen omdat we anders niet optijd beneden zijn. Ik echter ben liever heel beneden dan met een paar gebroken benen. Het gaat regematig stijl naar beneden. Heb dan geen grip door die metalenplaatjes. Ondanks dat ik het voorzichtig aan doe, glij ik uit en kneus een rib. Van het gejaag van de gidsen trek ik me niets aan, m'n gezonheid is me lief. Als ik 's avonds vraag wat hij hiervoor geleerd heeft, antwoordt hij universiteit. Onderweg heeft hij niets vertelt over flora en fauna. Volgens mij had hij ook geen verstand van de fysieke eigenschappen van mensen, en twijfel ook sterk aan zijn bergklimmerstechniek. Ik vraag me echt af wat voor niveau een universiteit hier heeft. Volgens mij gaat dat niet veel verder dan bij ons een MBO opleiding. De derde dag kom ik volkomen versleten terug in Sapa. De spaken zijn ontvangen, helaas de verkeerde maat. Ik ben te moe om naar HCMC te bellen, ga eten en slapen. De volgende dag bel ik voor de goede spaken, dit duurt weer 5 dagen.Deze dagen besteed ik aan het maken van een weblog. Er zit nogal wat typwerk aan en ook foto's moeten in een kleiner formaat gezet worden. Op zich is het heel makkelijk om een weblog te maken. Ik ben heel blij dat ik in Hanoi een andere computer gekocht heb, omdat ik nu niet naar een internetshop hoef te gaan. Op een van deze dagen heb ik geen zin om aan de weblog te werken en besluit om naar een 10km. verderop gelegen dorp te lopen. Nog maar net op weg, komen er 2 H'mong vrouwen naast me lopen. Zij willen mijn gids zijn als ik in het dorp iets van hun koop. Het weer is vandaag best goed. Dwars door de rijstvelden maakt ik de foto's van mijn leven. Een onvervegetelijke tocht. Hiervoor wilde ik naar Vietnam. 's Avonds (oudejaars) onmoet ik Mirte en Daniel. We hebben een heel geanimeerd gesprek, lossen de wereld problemen in een scheet en een zucht op. Alle sluit hier op de normale tijd, ik neem een fles Khalua mee naar mijn kamer en drink me het nieuwe jaar in. Nieuwjaarsdag begint voor mij goed, de spaken zijn er, en de lengte is ook nog goed. De kwaliteit is toch wel een stuk minder dan ik gewend ben. Na veel gezwoeg lukt het me om de spaken er goed in te krijgen. Het is een technisch verhaal waarom het zwoegen was, daar wil ik jullie niet mee vermoeien. Op 2 januari maak ik een test rit. Rij de Tram Ton pas op. Deze is 1900m. De hoogte is geen probleem, maar wel dat de klim direct bij het hotel begint. Na een minuut zit ik al te hijgen. Later stabiliseerd dit gelukkig. Een ander moeilijkheid in deze klim is het wegdek en weer. Het wegdek is er over kilometers gewoon niet en doordat het werkelijk potdicht zit is de ondergrond in blubber veranderd. Op het hoogste punt is er ook geen zicht, heel, heel erg jammer want dit moet een heel mooi uitzicht zijn. In Sapa gekomen ga ik eerst maar naar een Rua Xe om mijn fiets schoon te maken. Want zo kan je echt niet naar binnen. 's Avonds probeer ik te pinnen maar dat lukt niet. De volgende morgen probeer ik het opnieuw, weer geen resultaat.  Er zit niets anders op dan naar Lao Cai te gaan en daar te pinnen. (hier in het noorden werken dit soort zaken niet zo goed) In Sapa zat het potdicht van de mist. Maar onderweg wordt het snel beter. In Lao Cai is het zelfs warm. Dat is het natuurlijk al gauw als je hoog vanuit de bergen komt. Ook hier doen de pinautomaten het niet of ze providen mijn kaarten niet. Na het 7 keer geprobeerd te hebben lukt het, heb nu genoeg om in Luang Prabang te (Laos) komen. Weer een exstra dag in Sapa, het lijkt wel of ik hier niet weg mag.Sapa-Tam Duong Het zit weliswaar nog potdicht maar de zon wil door de mist komen. De straten zijn zo goed als droog, ook dit wijst op beter weer. De eerste 5 kilometer gaan stijl omhoog met stukken van 10%. Ik ben dik aangekleed vanwege de kou, maar al snel moet er iets uit. Kan zelfs mijn spijkerbroek uittrekken. Ik merk dat mijn conditie in die 19 dagen Sapa flink achteruit is gegaan. Het gaat moeizaam maar zet door. Op de stukken die ik van de week heb moeten lopen vanwege de blubber, kan ik nu fietsen. Het is nu ook goed om foto's te maken.  Eigenlijk heb ik verschrikkelijke mazzel dat de pinautomaat het niet deed, want hiervoor ben ik naar Noord Vietnam gegaan.  Op de mooiste uitzichten wordt ik getrakteerd. Boven op de Tram Ton pas stop ik om wat te eten. De vrouw heeft bamboo in de aanbieding. Nog nooit gegeten, dus maar proberen. Kan je echt adviseren om dit ook eens te doen. Best lekker. Nu gaat het naar beneden 31 km. Al snel ben ik in Tam Doung. Voel die 46km. goed zitten. Hoop dat ik snel weer in conditie ben.
 

Tam Duong--Lai Chau
Volgens de Loneley planet moet het vandaag een makkelijke dag worden. Een rit van 106km. over vrijwel vlakterrein.  Eerst 15km. licht omhoog dan een afdaling van 15km van 1200m. naar 400m. en daarna een beetje op en neer.  Ook vandaag zit de Lonely Planet ernaast. De eerste 15km gingen loodrecht omhoog. Stijgings percentage's van meer dan 10%. Doordat mijn conditie flink  achteruit gegaan is stop ik na 30km., in Lao Chau. Ik begin het idee te krijgen dat de degene die, deze gids geschreven heeft nog nooit dit stuk gefiets heeft. Waarom zal je, je afvragen? Op de kaart die ik heb, Nelles Maps staan dezelfde fouten. Hieruit leid ik af dat dit stuk nooit gefietst is door de schrijver.. De schrijver van de gids heeft gewoon deze kaart gebruikt en er wat bijverzonnen. De gids is overigens de slechtste gids die ik ooit gezien heb. Volstrekt onzinnige informatie over hoe je, je moet voorbereiden op een rit. wat ik wil weten, waar zijn er hotels. En informatie als the friendly guesthouse is een beetje raar omdat het volgende week weer anders is. Er wordt in deze gids net gedaan of de beschreven overnachtings mogelijkheden de enige zijn. Dit is onjuist, want er zijn veel meer slaapplaatsen dan aangegeven. Ik raakte in de war doordat de kaart en Lonely Planet beiden niet goed waren. Door de afstanden te bereken weet ik nu ongeveer waar ik zit. Het grappige is dat ook mijn andere reisgids precies dezelfde fouten heeft. Hoe worden die reisgidsen gemaakt, vraag ik me dan af. Ik ben niet fit. Besluit daarom een rustdag te nemen. Het plaatsje is niet veel, het zou de provincie hoofdstad moeten zijn, maar daar zie ik weinig van.

Lai Chau-Muong Lay
Na een dag rust ga ik opweg naar Pa So. Kom moeilijk op gang deze morgen ondanks dat ik er om 6 uur al uit ben, vertrek ik pas om 11 uur. Als ik eenmaal op de fiets zit, voel ik me stukken beter het gaat weer als vanouds. Ben dan ook zo in Pa So een stukje van 30km. Er zijn hier overnachtings mogelijkheden. Maar besluit door te rijden. In ieder geval is er in Muong Lay een hotel dat is 70km verderop. Volgens mijn berekening moet ik dan om 6 uur in Muong Lay zijn. Het is een prachtige weg dwars door een canyon. Ook hier weer pittige klimmetjes. Dit komt de gemiddelde snelheid niet ten goede. Ik stop om te vragen waar er een hotel is. In Pa So en anders 60km. verderop. Teruggaan is geen optie, dus ga ik verder. Op sommige stukken is de weg heel slecht. De rotsen lopen hier bijna stijl naar beneden. Er schijnen regelmatig aardverschijvingen te zijn, waardoor grote partijen rotsblokken naar beneden komen. Het zal nog een hele tijd duren voordat deze weg over zijn geheel goed zal zijn, want tegen de natuur is het moeilijk vechten. Het water is bijna op dus wil ik een fles kopen, ze rekenen hier de dubbele prijs voor. Ik laat me niet in de maling nemen, en ga verder. O, wat kan je soms toch dom zijn Groen. Wat ik op dat moment niet weet is dat de komende kilometers er helemaal niets is. Om 4 uur geniet ik van de laatste zonnestralen, eet een paar mandarijnen en instant mi. Instant mi zit boordevol koolhydraten en is dus zeer geschikt voor directe energie. Het is bovendien nog smakelijk ook. Hier drink ik mijn laatste water.  Meer dan een uur duurt het voordat ik iets tegenkom waar ze wat te drinken hebben. Ik giet een flesje limonade door mijn keel en een andere in een bidon. Om 6 uur kom ik in een plaatsje waar ik wat eet. Het is nu nog 21 km. naar Muong Lay Het is inmiddels donker. Maak een nieuwe bereking en denk dat met een gemiddelde van 10 km. ik om een uur of 8 in Muong Lay ben. Een man in het restaurant zegt dat de weg verspert is. Dat zal wel zo zijn, maar ik moet toch verder. Ben een kilometer of wat verder en inderdaad een slagboom over de weg. Buldozers zijn bezig losse rotsblokken naar beneden te duwen. Sommige rotsblokken zijn een meter groot, dus hier kan je maar beter wegblijven. Na een uur wordt de weg weer vrijgegeven. Op sommige punten is de weg zo slecht dat er overdag al niet te fietsen is, dus laat staan 's avonds. Moeizaam duw ik mijn fiets voort op deze plekken. Na een kilometer of wat, weer een wegversperring. Dit betekent opnieuw een uur wachten. Uiteindelijk kom ik tegen half elf in het Lan Anh hotel in Muong Lay aan. Kennelijk herstelt mijn lichaam zich snel want ik ben niet afgeknapt. Het Lan Anh hotel is een van de leukste hotels waar ik ooit ben geweest. Ze hebben diverse houten gebouwen die op palen staan. De kamer stelt niet zoveel voor, maar het heeft wel iets knus. Doordat het zo laat geworden is neem ik morgen maar een vrije dag. De fiets zit onder het stof en blubber, die moet toch ook weer eens een douche krijgen. Een stukje wandelen is ook wel leuk.  Onderweg kom ik kinderen  tegen die om geld vragen. Dit is misschien wel het vervelenste wat ik in Vietnam heb meegemaakt. Het gebeurt nogal eens dat kinderen om geld vragen. In een dorpje zit een man en een vrouw ringen te zagen van een ongewonden draad. Hoe kan je hier nou je geld mee verdienen. Er zijn heel wat snellere manieren om ringetjes te maken. Maar daar heb je wel machines voor nodig en die zijn hier niet. Wat zouden ze hier blij zijn met wat afgedankte stansmachines. Een vrouw zit met een kindje op haar schoot, ik moet het kindje in mijn armen nemen. dan wordt er gevraagd of ik het kindje wil kopen. Ja, dat is me al meerdere keren overkomen dat mensen hun kindje willen verkopen. Wat moet je hier van denken? Is het de armoede of wat anders. waarom doen mensen dit? Ik kom er niet uit.  Ben met de vorige vakantie erbij meer dan 3 maanden in Vietnam geweest en ondanks het vorige,  voel ik me hier thuis. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, ook al is het in het noorden anders. Je hoeft je bezittingen hier niet als een politieman te bewaken. En dat is toch wel heel prettig.

Muong Lay-Dien Bien Phu
Het wordt morgen klimmen van 350m. naar 1000m. over 15km. enzovoort, een totale afstand van 104km. Een behoorlijk zware dag, maar met prachtige uitzichten. Mooie rijstevelden ect. Het laatste stuk is gelukkig vlak, dan kan je weer een beetje snelheid maken. In Dien Bien Phu probeer ik geld te wisselen. Vietnamees voor Laotiaans. Geen enkele bank die hier wisselt. Nou hoe dat straks in Laos moet is mij nu nog een vraag. Maar de tijd zal het leren. Ik maak me er in ieder geval niet druk om. Sommige mensen die ik gesproken heb vonden  Dien Bien Phu een horrorble place. Smaken verschillen, ik heb daar andere gedachten over. Vind het eigenlijk wel een aardige stadje, de wegen zijn goed, de huizen zien er leuk uit, heb het weleens minder gezien.

Dien Bien Phu-Muong May
Ja, ik had al begrepen dat het weer een zware dag zou worden, maar dat ik zou moeten lopen had ik toch niet verwacht. Na 25km moet ik voor het eerst in mijn leven gaan lopen. Kennelijk zit ik lichamelijk niet goed, want de afgelopen tijd heb ik zwaardere klimmen gehad. De weg is overwegend goed en ook het uitzicht is prachtig. Na een afzichtelijke klim kom ik in Tay Trang aan. Tay Trang is de grens aan Vietnamese zijde. Niemand van de douane die ook maar enig woord Engels spreekt of het zelfs maar probeert. Ik moet een formulier invullen dat bij binnenkomst wordt gebruikt. Uiteindelijk begrijpt een klevere douanier dat ik er niet in wil maar eruit. Paspoort inleveren en wachten maar. Er is een groep mensen die met de bus Vietnam in gaat. Hier zitten ook 2 Nederlanders bij. Van hun krijg ik informatie hoe de weg is. Het is alleen dirtroad 30km, maar naar beneden. Dus dat gaf de burger weer moed. Aan de Laotiaanse kant zijn de douaniers heel wat behulpzamer. Ik zit er zo doorheen dat ik foto''s laat maken voor 2dollar, dit terwijl ik ze in mijn portomonee heb zitten. Nu ben ik in Laos.

Hoi An
In Hoi An komt er iemand naar me toe die wel een hotel voor me weet. Dat gaat hier zo, Er is altijd wel familie die nog kamers over hebben. In dit geval gaat het echter buiten mijn butget. Het hotel waar ik 3 jaar geleden was is vol. Maar er zijn genoeg mogelijkheden. Ik vind een aardig hotel voor een redelijke prijs. Hoi An is een heel leuk plaatsje. Het is verkeers luw gemaakt en dat is een grote bijzonderheid in Vietnam. Sinds 1999 is het ook bijgeschreven in het register van het werelderfgoed van  UNESCO. 's Avonds wordt het centrum verlicht met lampignons, wat een heel gezellige sfeer geeft.  Hier in Hoi An zijn de mensen heel opdringerig.
Iedereen heeft wel wat te koop. Blijven net zolang aandringen tot je wat gekocht heb, helaas stel ik ze allemaal teleur. In het hotel boek ik voor de volgende dag een tour naar My Son.

Dalat aangekomen kom ik die twee fietsers er  weer tegen. De ene jongen wil niet met me praten waarschijnklijk bang dat ik z'n vriendje wil afpakken. Op zoek naar het hotel waar ik 3 jaar geleden was, betaalde voor een 4* hotel toen slechts 5dollar. Nu is dat 3 dollar meer. Nog geen geld voor zo'n hotel. Op straat onmoet ik mr. Thai en hij vraagt of ik zin heb in een countrytour. We bezoeken de volgende dag een zijderups kwekerij, paddestoelen kwekerij, diverse keren gestopt om de gewassen te bekijken. Er wordt hier van alles verbouwd en gekweekt. Koffie, Papaya's, Mango's, Passievruchten en ook rozen. Er zijn hier Nederlanders neergestreken die de verbouw van rozen zijn begonnen. Er is ook een zijdespinnerij. Meisjes van 15 tot 25jaar werken hier 7 dagen per week voor 50 dollar per maand. echt een armoedig bestaan. Want om fatsoenlijk te kunnen leven heb je hier 200 dollar per maand nodig.  Want om fatsoenlijk te kunnen leven heb je hier 200 dollar per maand nodig.

De zijdespinnerij, zijderupsen en cocons

Als ik door Hoi An loop valt mijn oog op een aardig schilderij. Het stelt niet zoveel voor maar in mijn huis zou dit wel passen. Als ik vraag wat het kost zeggen ze $140,00. Ik sta perplex dit is bijna oplichting. Zoiets mag hier hoogstens een kwart van dat bedrag kosten. Ik hou het voor gezien er komen waarschijnlijk nog wel meer mogelijkheden om iets moois te kopen. Als ik op een terras aan het eten ben valt mijn oog op een affiche. Boven het restaurant is een tradioneel cultureelcentrum. Er zijn iedere avond voorstellingen. De volgende avond geniet ik van Vietnamese folklore. Het is een voorstelling waarbij iedere keer van kostuums gewisseld wordt. Van de keer wordt er in goed engels kommentaar bijgegeven.

Japansebrug

De Marble mountains liggen op 25km van Hoi An.  Ik ga er op de fiets heen. Binnen een uur ben ik er al, het is hier dan ook vrijwel vlak. Ook  hier wordt ik opgewacht door iemand die iets te verkopen heeft. Ik kan mijn fiiets bij haar stallen. 1 van de 5 bergen is toegankelijk voor publiek. Er zijn diverse grotten en mooie uitzichtpunten. Tijdens de Vietnam oorlog verschool de Vietcong zich hier, er was zelfs een ziekenhuis. Na het bezoek koop ik diverse marmeren sculpturen. Er wordt zwaar over de prijs onderhandeld, doe je dit niet dan vinden ze je een watje. Uiteindelijk betaal je toch altijd teveel. Ze weten hier heel goed om te gaan met toeristen. Toch is het een schijntje van wat je er in Nederland voor zou moeten betalen.

Er zitten hier overal kleermakers. Mijn neef gaat trouwen dus een nieuw pak is wel op zijn plaats. Ik laat een pak maken voor 50 dollar kompleet met strop das en zijdeoverhemd. De volgende dag is het klaar.  Als ik het pas blijkt dat dit geen maat werk is, alles is veel te ruim. De broek is 3 maten te groot. Het jasje zou getaileerd zijn, maar hier past Ollie B bommel nog wel in. O, zegt de verkoopster, we vermaken het, over 2uur is het klaar. De broek zit nu om mijn heupen goed, maar zit als een vod om m'n benen, het jasje zit in de nek niet goed. Ik word toch wel een beetje boos. Je denk dat je bij een kleermaker bent, maar dit lijkt meer op vermaakte confectie. Voor het ongemak krijg ik nog een extra korting van 20 dollar. Als ik het de volgende morgen kom halen blijkt dat de broek niet vermaakt is, het jasje zit nu perfect. Binnen een uur vertrek ik naar Hanoi, dus dit zal ik in Nederland moeten oplossen.

Hanoi
Het stuk tussen Hoi An en Hanoi is niet aantrekkelijk. In Nederland was ik hier al mee bekend. Iedereen raad je af om dit stuk te fietsen. Na lang wikken en wegen besluit ik om met de bus te gaan. Een lange rit want het is meer dan 700km. Dat betekend in de bus overnachten. Er is ook een mogelijkheid om de slaapbus te nemen. gezien mijn ervaringen met slaapbussen, kies ik ervoor om Royal Class te gaan, hier heb ik beste ervaringen mee. In de bus blijkt echter dat hier ook slaapplaatsen zijn. De fauteuils worden neergeklapt en zo krijg je een redelijk comfortabel bed. Deze optie kende ik nog niet. Onderweg moet er een brommer in het laadruim van de bus geplaats worden, de chauffeur zit hiermee te tobben, hij is heel blij dat ik hem help. Als dank mag ik voor niets gebruikmaken van zo'n slaapplaats. Voor het eerst slaap ik een paar uurtjes in een bus. Eenmaal in Hanoi zet ik mijn fiets weer in elkaar. iedereen wil hierbij helpen. Ik heb dat liever niet omdat zij niet weten hoe het allemaal zit, maar je ontkomt er niet aan. Eenmaal op de fiets ga ik naar de Old City.

Dit is echt een hele leuke wijk. Maar voor ik dat ga doen, wil eerst een nieuwe laptop kopen. Het toetsenbord van de Asus 701 had het in Saigon al begeven. Ik wil nu een Asus 901. Hier zit windows op en heeft een grotere hardschijf. Bovendien gaan de batterijen langer mee. Een paar deuren van mijn hotel vind ik al een computershop die dit heeft. Hebben dit echter niet op voorraad maar binnen een paar uur hebben zij hem. Ondertussen ga ik de wijk verkennen. Wordt aangesproken door een jongen waarvan zijn zus verpleegster is en in Nederland gaat werken. Hij vraagt of ik haar wil ontmoeten. Dat vind ik geen probleem. In een taxi gaan we naar zijn huis. Daar maakt ik kennis met zijn zus en broer en overige familie (tenminste?). Zijn zus blijft echter in de keuken. Het eten dat zij gemaakt heeft eten wij op maar zij komt er niet bij zitten. Toch wel vreemd. Dan gaat zijn broer een verhaal vertellen over wat hij doet. Hij is croupier en de afgelopen avond heeft hij een dame gehad die veel gewonnen had. Zij wilde hem echter niet het percentage betalen dat gebruikelijk is. Nu wil hij haar tillen met behulp van het steken van de kaarten. Hij neemt me mee naar boven en laat zien hoe het werkt. Voordat ik het weet ben ik zelf in het spel betrokken. Om te laten zien hoe het werkt geeft hij me 200 dollar en daar moet ik mee spelen. De bedoeling is natuurlijk, niet die vrouw te tillen, maar om mij m'n geld afhandig te maken. Hij wil geld van mij zien, ik laat me niet in mijn portomonee kijken, omdat daar het geld in zit wat ik net gepind heb voor die computer. Dus stop ik met die ongein. Hij is heel boos omdat hij nu 200 dollar kwijt is. Als ik hem zeg dat ik echt wel begrijpt wat er gaande is wordt ie nog bozer. Zonder zijn zus gesproken te hebben ga ik weer.  Met mijn stomme kop was ik er bijna ingetuind. Er zijn heel wat van dit soort mensen, in HCMC werd ik hier al voor gewaarschuwd.  Het is misschien niet illegaal, maar het zijn natuurlijk wel smerige streken. Na dit avontuur ga ik het mini pc'tje ophalen. ophalen. Ik betaalde hier 3,8 miljoen VND voor (ja, hier ben je al gauw millionair ha, ha, ha!!!). Dat is toch €50 goedkoper dan in Nederland. Op het balkon van het hotel probeer ik alles uit.  Het scherm is wat groter en deze heeft ook meer opslag capaciteit. Zit direct op het internet. Dat is toch wel geweldig met die draadloze verbindingen. De kapotte computer stuur ik naar Nederland, want hier zit nog garantie op.
's Avonds na het eten ga ik een bar binnen en je geloofd of niet, maar hier hebben ze Kalua een van mijn favoriete drankjes, dus hier ga ik eens lekker genieten. Na een verkwikkende nachtrust verken ik het oude Hanoi. Met een wirwar van straatjes is het hier goed verdwalen. Ik probeer een aansluiting voor mijn brander te vinden, maar door de taalbarriere lukt dit niet. Misschien laat ik er wel een opsturen uit Nederland. Bij het Hoan Kiem meer wordt ik aangesproken door een jongen die boeken verkoopt. Bij hem koop ik een taalgids Lao. Ook hier moet er stevig over de prijs onderhandeld worden. Later bleek dat het een gekopieeerde versie is. Dus heb ik nog teveel betaald.

Ho Chi Minh City
Na een vermoeiende vlucht, kom ik aan in Ho Chi Minh City. Vertraging op schiphol zorgde ervoor dat ik mijn aansluiting in Kuala Lumpur mis liep. Een vertraging van 5 uur. Het begint al te schemeren. Ik heb licht op mijn fiets dus dat is geen probleem. Hoewel hier iedereen zonder licht rijdt. Het is heel druk want de mensen komen van hun werk en gaan naar huis. Er zijn diverse wegversmallingen wat ervoor zorgt dat de brommers over de voetwegen gaan. Ik doe hier lekker aan mee. Het is chaotisch alles gaat kris kras door elkaar. Intussen ben ik de weg kwijt. Heb ergens een verkeerde afslag genomen en ben weer terug bij af. Na wat vragen kom ik toch nog in Bui Vien het backpackers gebied van HCMC.