Nu ben ik in Laos. Het is inderdaad naar beneden, maar de weg bestaat uit kiezels van 5 tot 20cm. Vrijwel de hele weg is uitgesleten door vrachtwagens. Het is nogal lastig om in die sporen te fietsen. Je maakt klappen van jewelste. Hoor iets tikken aan mijn fiets maar kom er niet achter wat het is. Ik rij door gehuchtjes, voor mij is dit een cultuurshock. Vietnam is arm, maar dit heb ik nooit eerder gezien. In de winkels (houten hutjes zonder verf of iets) ligt vrijwel niets. het enige wat ze hebben is een soort kool. Toch verkopen ze hier ook mobieltjes en belkaarten. Als het net donker is rijd ik Muong May binnen, het eerste wat ik zie is een hotel. Het kan me niet schelen wat het kost als ik maar kan slapen. Het ziet er allemaal keurig uit, alleen de verlichting doet het niet. Als techneut wissel ik de starter, want het personeel heeft hier geen kaas van gegeten. Het hotel mag ik in dong betalen, maar wisselen doen ze niet. Even douchen en wat eten en dan slapen. In het eettentje ontmoet ik een engelse leraar, hij wil graag engels praten omdat het al een paar maanden geleden is dat hij dat gedaan heeft. Dat is ook goed te merken, want zijn engels is beneden peil. Hoe moet hij dat overbrengen op de leerlingen vraag ik me af. Gelukkig kan hij  me na veel gepeins uitleggen waar ik geld kan wisselen en wat de koers is. Gewoon in een van de winkeltjes.

Muong May- Muong Khoua
Ik ben nog maar net opweg en hoor weer dat getik aan mijn fiets. Er is een bevestigingsnokje van mijn frame afgebroken. De bagagedrager zit nu nog op 3  punten vast. Ik monteer de drager op een andere manier zodat alles toch goed vast zit. Heb wat bekijks van kinderen maar voor de rest bemoeit niemand zich ermee. Heel anders dan in Vietnam. Na de reparatie ga ik op weg naar Muong Khoua. Een stukje van 30km. Het gaat hier weer omhoog. De weg is net zo slecht als gisteren. Kom niet meer vooruit. In de verte komt er een auto aan, mijn besluit is genomen. Ik ga liften. Het is een jeep en mag mee naar Muong Khoua. Ook voor de jeep is het een lastige weg. Over 25 kilometer doen we 2 uur.  In Muong Khoua vind ik gelukkig snel een fatsoenlijke kamer. Het dorp is heel arm, dat is aan alles te zien. Geen verf op het hout, en bijna alles is hier van hout. het geeft een onwerkelijk gevoel. Aan de andere kant heeft het ondanks zijn armoede toch sfeer. Op mijn kamer plof ik op het bed en val gelijk in slaap. Ik wil er zelf nog niet aan, maar ik ben gewoon ziek. Bij het eten blijkt het een echt trotters dorp te zijn. Er wordt gezamelijk gegeten met andere reizigers en de reisverhalen stromen over de tafel. Een Engelse vrouw weet te vertellen dat als ik met de boot naar Muong Ngoi wil het beter is een aantal mensen te organiseren, want dat worden de kosten over de passagiers verdeeld. Er zijn a een paar mensen die willen, maar als we nog een dag wachten is er een boot vol. Vind op dit moment alles best, een dag rust komt me eigenlijk wel uit.  De volgendag wandel ik door het dorpje, wat is dit armoedig zeg. Ben al in heel wat landen geweest maar dit slaat echt alles. Laos hoort dan ook met Bolivia, Cambodja, Noord Korea en Myanmar (Birma) tot de armste landen van de wereld. Dit valt me heel erg tegen, ondanks dat ik wist, dat Laos heel arm is. Vraag me dan ook af of ik hier veel langer wil blijven (in Laos). Wil ik aan armoede toerisme doen?  Hier denk ik tijdens een wandeling door de bergen over na. Met de andere toeristen is het hier in Laos best gezellig, en dat is het probleem. Bovendien ben ik gammel. Kan de beslissing beter uitstellen. Er zijn inmiddels genoeg mensen om een boot naar Muong Ngoi te nemen. De tocht duurt 5 uur. In Laos is dit de manier om te reizen. Werkelijk een prachtige tocht over het water. Er zijn diverse stroomversnellingen, waar de schipper behendig doorheen vaart. De boot is smal en lang, toch is deze zeer wendbaar. Met die stroomversnellingen is dat ook wel nodig. Zo nu en dan staan er mensen de oever, die een seintje geven dat ze mee willen. Hoe lang hebben die mensen hier al gestaan, want er is geen reguliere dienstregeling. Ze nemen van alles mee, zo was er een man die een motortje voor een boot meenam, een ander had weer kippen bij zich.

Muong Ngoi
In Muong Ngoi zijn heel wat overnachtings mogelijkheden, Ik neem een bamboebungalow. Het stelt niets voor, is opgebouwd uit bamboeschotten van 2x2m, maar er zit een douche in. Een Fransman weet een goed en goedkoop restaurantje aan de andere kant van het dorp. Op een schoolpleintje staat een boom die minstens 500 jaar oud is. In het restaurant zijn nog meer reizigers uit Australie, Nieuw Zeeland, Amerika, Italie, Frankrijk en uiteraard Nederland. Er is één tafel dus wordt er hier ook gezamelijk gegeten. De eigenaar en zijn vrouw hebben er echt zin in, want na het eten pakt hij een traditioneel instrument en gaat hier op spelen, waarbij zijn vrouw zingt. We ontbijten hier met hetzelfde groepje ook. Het is 30km naar Ban Nambaki, is kijken hoe dat vandaag gaat.   

Ban Nambaki
Op de automatische piloot kom ik in Ban Nambaki. Er zijn diverse guesthouses, de één nog smeriger dan de ander. Na ze allemaal bekeken te hebben neem ik de minst smerige. Val als een dood vogeltje op het bed in slaap. 's Morgens zie ik 2 andere fieters uit Spanje. Ze hebben problemen met de afstelling van de versnellingen. Stel dat voor hun af en zij zijn blij. Kan ook nog wat medische tips geven, want een van hun heeft iets verkeerds gegeten. Voel me ook vandaag een watje, maar ga toch opweg naar Luang Prabang. Na 50km gaat het kaarsje uit en besluit om de laatste 60km met een Tuk Tuk te doen.

Luang Prabang
Het eerste wat ik doe is een dokter zoeken. De eigenaar van het hotel helpt me hiermee. Hij zegt we gaan naar een kliniek. De kliniek blijkt een drogist te zijn, die evenveel kennis heeft van de medische wetenschap heeft als de schrijver. Ik besluit antibiotica te nemen, dit voor het eerst in 25 jaar. Ga wat eten, en duik m'n bed in, en slaap een gat in de dag. Zo gaat dat een aantal dagen door. Na een dag of 3 voel ik me weer wat beter, en wandel door Luang Prabang en ga wat internetten. Omdat de weblog vol zit besluit ik een website te nemen. Om de tijd te overbruggen dat de website actief is, neem ik een 2e weblog. Hier gaat ook wat tijd in zitten. Later blijkt dit voor niets te zijn want de weblog wordt geanuleerd. 

Ben heel benieuwd hoe het ziekenhuis hier is, want de informatie die ik heb is zeer slecht. Er is echter sinds 4 jaar een nieuw ziekenhuis. Dit is gebouwd door China, het heet dan ook China Friendship Hospital. Er werken hier Amerikaanse artsen die de Laotianen opleiden. Mag in de operatiekamer. Er wordt een jongetje met een gespleten bovenlip behandeld. Op de andere operatietafel (in dezelfde ruimte) wordt een vrouw geopereerd. Iedereen loopt in en uit, en zie zelfs een vlieg. In Nederland zou dit einde oefening zijn, maar niemand die zich hier echt aan stoort. De aenestesist vraagt of ik naar een scoop wil kijken. Het blijkt een patientenmonitor te zijn waarvan de spO2 sensor stuk is. Of ik hier iets aan kan doen? Nee, het enige is vervangen. Ze schrikt van de kosten hiervoor. Ongeveer €100,00 en dan komen daar nog verzendkosten bij. Daar is geen budget voor. Er is hier niets dat op enig onderhoud wijst. Je ziet dit zo vaak men koopt iets maar aan een onderhoudsbudget wordt niet gedacht. Hier is nog een lange weg te gaan. Stuur een mail naar mijn collega's in het Westeinde ziekenhuis, of zij een mogelijkheid hebben voor een spO2 sensor. Of de mail aangekomen is weet ik niet maar geen enkele reactie. Een andere patientenmonitor doet het ook niet, heb geen gereedschap bij me en beloof de volgende dag dit te bekijken. Bekijk dit de volgende dag maar ook hier kan ik niets mee. Moet opgestuurd worden naar de leverancier.
Na een week denk ik dat ik me beter voel, ga op weg naar Vang Vien. Dat zal zo'n 170km zijn. Dit splits ik op in 2 stukken. Het eerste stuk is 80km. Het terrein is behoorlijk bergachtig en kom er als snel achter dat mijn gezondheid nog steeds te wensen overlaat. Na 30km besluit ik met de bus verder te gaan en dan direct door naar Vang Vien. Heb mazzel want toevallig op de plek waar ik stop blijkt er een bus te gaan naar Vang Vien. In de bus ontmoet ik 2 duiters waar ik mee optrek. Zij zijn al eerder in Vang Vien geweest, en weten er een leuke bar. De Smile bar. Hier wordt door jongelui flink gezopen en rond een vuur gedanst. Waar doet me dit aan denken? Een van de Duisters is internist en geeft me het advies om me een maand rustig te houden. Hij begrijpt echter dat ik dan kompleet gek word. Hoe moet ik hiermee omgaan? In ieder geval zal het rustiger aan moeten doen. Neem daarom maar een dagje rust. De volgende rit is 70km over licht heuvelachtig terrein.  Wil vroeg op pad maar ontmoet weer allerlei trotters waar  van alles tijdens het ontbijt mee te bespreken valt. Tegen de avond kom ik in Phon Hong aan.

Phon Hong
In tegenovergestelde richting komen nog 3 fieters. Het zijn 2 Canadezen en een Israelier. Zij gaan naar Vietnam. Er is een schamel guesthouse en zij vragen of ik kamer met hun wil delen? Nou dan moet ik met een vent in één bed, dit lijkt me niets. Neem wel een kamer voor mezelf.  's Avonds eten we wel gezamelijk, dit is kennelijk iets wat in Laos wel kan.  De Canadezen komen uit Kuala Lumpur (Maleisië). De man uit Israël hebben zij in Thailand ontmoet. Hij vondt het wel leuk om met hun mee te fietsen, dus een fiets gekocht en fietsen. Nu de bergen in zicht komen zal het leuke er wel snel af zijn als je hiervoor niet getraint hebt. Althans dat zegt de Canadees. Er worden nog een paar foto's gemaakt de volgende dag en dan is het op naar Viëntiane. Hier moet ik beslissen of ik in Laos blijf of naar Thailand ga. Voor Thailand krijg ik omdat ik over land kom slechts voor 14 dagen visa als de informatie van de andere reizigers juist is. De rit naar Viëntiane is makkelijk, het golft hier nog een beetje, maar gemiddeld gaat het toch naar beneden.

Viëntiane
In Viëntiane is het lastig een hotel te vinden, alles zit vol of de prijzen liggen voor mij te hoog. Na heel veel gezoek vind ik dan toch nog wat, een vuil, vies hotelletje, zelfs de douche heeft geen water. Op deze manier wordt beslissingen nemen ineens heel makkelijk. Ik heb mijn buik zo vol van die viezigheid in Laos dat ik besluit naar Thailand te gaan. Ik heb er zelfs geen zin om de volgende dag Viëntiane te bekijken.